Maung Moe Thu: A Happy Man (Burmese Text)
by Khet Mar / September 20, 2012 / No comments
Than Htay Maung
ကိုယ္တိုင္ကေရာ စာဖတ္ပရိသတ္ကပါ က်မကို စာေရးဆရာလို႔သတ္မွတ္ထားရာကေန ဂ်ာနယ္လစ္စ္စာရင္း ၀င္လာေစသူေတြထဲမွာ ေမာင္မိုးသူဟာအဓိကက်တဲ့သူတဦးပါ။ က်မကေမာင္မိုးသူကို ‘ဘဘ’ လို႔ေခၚပါတယ္။ ဘဘဦးမိုးသူအယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ထုတ္ေ၀တဲ့ဓနမဂၢဇင္းမွာ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးနဲ႔ သတင္းေဆာင္းပါးေတြေရး ဖို႔ဖိတ္ေခၚေတာ့ က်မကက်မမေရးတတ္ဘူးလို႔ခ်က္ျခင္းေျပာမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘဘဦးမိုးသူကလည္း “ေရးတတ္ သလိုေရး၊ ငါတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဘာစာနယ္ဇင္းေက်ာင္း၊ သင္တန္းမွရွိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး” လို႔ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီတုန္႔ျပန္မႈက က်မကိုဂ်ာနယ္လစ္စ္တဦးအျဖစ္စာေတြေရးသားဖို႔ ယံုၾကည္မႈနဲ႔အင္အားကို ရေစခဲ့ပါ တယ္။
ေမာင္မိုးသူဟာ ၁၉၅၀ေက်ာ္၀န္းက်င္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာကတည္းက ကဗ်ာေတြစတင္ေရးသားခဲ့ ၿပီး ၁၉၅၉မွာ ေခတ္ဂ်ာနယ္နဲ႔ မန္းေခတ္သတင္းစာတို႔ရဲ႕အယ္ဒီတာအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္စာေပ တိုက္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ထုတ္ေ၀သူတဦးလည္းျဖစ္ျပန္ပါတယ္။သူဟာဘာသာျပန္စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္ ၀တၱဳစာအုပ္ ၂ရအုပ္ကိုအဂၤလိပ္ဘာသာကေနျမန္မာဘာသာကိုျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္မိုးသူရဲ႕ဘာသာျပန္၀တၱဳ ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာစာေပရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႔ကိုျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ခုႏွစ္ေတြမွာ ဇာတ္ညႊန္းေတြစတင္ေရးသားခဲ့ၿပီး ဒါရိုက္တာအျဖစ္ရုပ္ရွင္ကားေပါင္း ၁၂ကားရိုက္ကူးခဲ့ပါ တယ္။
ေမာင္မိုးသူဟာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢဒုတိယဥကၠဌျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတာင္း ဆိုမႈေတြမွာဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့လို႔ အသက္၂ဝ စြန္းစ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ ၁၀လၾကာဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းတာခံခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အေရးေတာ္ပံုႀကီးအၿပီးမွာ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အတူ အမ်ိဳးသားဒီမို ကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကိုတည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ပါတီ၀င္အျဖစ္အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါ၀င္ ခဲ့မႈေၾကာင့္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာ အဖမ္းဆီးခံရၿပီး ေထာင္ဒါဏ္ ၃ႏွစ္က်ခံခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာထပ္မံဖမ္းဆီးခံခဲ့ ရၿပီး ေထာင္ဒါဏ္၄ႏွစ္က်ခံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ သူေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ဇနီးျဖစ္သူဆံုးပါး သြားခဲ့ၿပီး ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ ေထာင္ကတတတိယအႀကိမ္ျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္မိုးသူဟာ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေထာင္ကျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာကတည္းက စာေရးသားျခင္းနဲ႔အယ္ဒီတာ အလုပ္ ေတြကိုေတာက္ေလ််ာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဓနမဂၢဇင္း၊ Perfect မဂၢဇင္း၊ ကလ်ွာမဂၢဇင္း ေမာ္ဒန္ဂ်ာ နယ္၊ ကုမုျဒာဂ်ာနယ္တို႔ရဲ႕အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္မိုးသူက လူတိုင္းကိုေႏြးေထြးခ်စ္ခင္စြာဆက္ဆံတတ္သလို လူေတြကလည္းသူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ က်မ စာေရးသူေပါက္စဘ၀ နယ္ကတက္လာကတည္းကလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႀကိဳဆိုအားေပးခဲ့တာေၾကာင့္ ဘဘဦးမိုးသူ နဲ႔နီးစပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူအယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္တာ၀န္ယူတဲ့ ဓနမဂၢဇင္းမွာ၀န္ထမ္းစာေရးဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘဘနဲ႔ပိုနီးစပ္ရေတာ့တာေပါ့။ က်မမွာအေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိတိုင္းဘဘဆီေျပးၿပီး ခံစားေနရတာေတြကိုေျပာျပရင္ဖြင့္မိတတ္ပါတယ္။ ဘဘကလည္းေျပာသမ်ွအေလးထားနားေထာင္၊ အားေပး စကားေျပာခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဘဘေျပာခဲ့သမ်ွစကားေတြထဲမွာ က်မအမွတ္မိဆံုးနဲ႔အလိုက္နာမိဆံုးစကားတခြန္း ကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမဆိုအမွန္အတိုင္းေျပာ၊ အမွန္အတိုင္းရင္ဆိုင္ပါတဲ့။ အဲဒီအခါ ျပသနာကေျဖရွင္းရလြယ္ တယ္တဲ့။
ဘဘနဲ႔က်မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ကာလတေလ်ွာက္မွာ ဘဘကိုစိတ္ဓါတ္က်မိႈင္ေငးေနတာတခါမွမျမင္ဖူးပါ။ အၿမဲလိုတက္ ႀကြေပ်ာ္ရႊင္ေနတာခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး၊ လူသားအခြင့္အေရးရရွိေရးေတြအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့လို႔ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီလိုေထာင္က်ခဲ့တာေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ခံစားခဲ့ရသလဲဆိုတာမ်ိဳး ဘဘဆီကတခါမွမၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူအဖမ္းခံရတဲ့အေၾကာင္းေတြေမးၾကည့္မိတိုင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟာသေႏွာၿပီးျပန္ေျပာျပတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘ၀ကိုအေကာင္းျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရင္ဆိုင္တတ္တဲ့ ဘဘရဲ႕ဘ၀ေနနည္းကို က်မအၿမဲအားက်ၿပီး အတုယူဖို႔ႀကိဳးစားမိတတ္ပါတယ္။
အခုဆိုဘဘေမာင္မိုးသူဟာအသက္ ၇၅ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ၾသဂုတ္လေနာက္ဆံုးပါတ္က ဘဘဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းဘဘအနားမွာ ဘဘကိုခ်စ္ခင္တဲ့လူငယ္စာေရးဆရာေလးေတြရွိေနပါတယ္။ ဖုန္းထဲကေနေနာက္ ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြလည္းၾကားေနရပါတယ္။ အခုအသက္အရြယ္ထိ စာေပနယ္ကလူငယ္၊ လူလတ္ေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာေနတတ္ဆဲဘဘကို က်မကေျပာမိပါတယ္။
“ လူေတြက ဘဘကိုခ်စ္ၿပီး ဘဘကလည္းအၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲေနာ္” လို႔။
“ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထားရင္လူေတြကခ်စ္မွာပဲ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ဘဘသိတတ္ထဲက ငါဘ၀မွာ ငါ့ပတ္၀န္း က်င္ကလူေတြရဲ႕အက်ိဳးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမ်ွေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ရွိခဲ့တယ္။ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္သမ်ွလူေတြ ကိုလည္းတတ္ႏိုင္သမ်ွကူညီခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနရလို႔လူေတြကခ်စ္၊ လူေတြက ခ်စ္ေတာ့ ေနရတာေပ်ာ္တာေပါ့” လို႔ ဘဘကခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖပါတယ္။
က်မပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘ၀ရဲ႕ေႏွာင္းပိုင္းအခ်ိန္ကိုေရာက္ေနတဲ့လူႀကီးေတြရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က် ဆင္းေနမႈကို မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဘဘဦးမိုးသူကေတာ့ျဖင့္ တက္ႀကြေပ်ာ္ရႊင္ေနဆဲပါ။ က်မတို႔ သူ႔အသက္အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခါ သူ႔လိုေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ သူ႔လိုလူေတြကိုခ်စ္ၿပီး လူေတြအက်ိဳးကိုႏိုင္သမ်ွ သယ္ပိုးဖို႔လိုတာေပါ့။ ဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ အင္မတန္ရိုးစင္းေပမယ့္ လိုက္နာဖို႔က်ေတာ့ မလြယ္ကူတဲ့အရာပါလားဆိုတာ ဘဘနဲ႔ဖုန္းေပၚမွာစကားေျပာရင္း က်မေတြးခဲ့မိပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရကခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့သတငး္စာေတြမွာေဖာ္ျပေလ့မရွိတဲ့အေၾကာငး္အရာေတြကို ေျပာဆို နားေထာင္ခ်င္ရင္ က်မတို႔တေတြ လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၾကပါတယ္။ လဘက္ရည္ဆိုငေ္တြဟာ သူငယ္ခ်ငး္ စာေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးတက္ႀကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ တျခားေသာအႏုပညာရွငေ္တြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုစကား၀ိုငး္ဖြဲ႕ရတဲ့ ေနရာျဖစ္သလို မိတေ္ဆြသစေ္တြေတြ႕ရတတ္တဲေ့နရာလညး္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔တေတြဟာ လဘက္ရည္ ဆိုငေ္တြထဲမွာ စာအေၾကာငးေ္ပအေၾကာငး္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာငးေ္တြေျပာၾကပါတယ္။ ဒီစာမ်က္ႏွာကေလးမွာေတာ့ က်မတို႔ေပ်ာေ္မြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ကစကား၀ိုငးေ္တြ ကိုလြမး္ဆြတ္စြာနဲ႔ အဲဒီတုနး္က ေျပာျဖစ္ၾက တဲ့အေၾကာငး္အရာေတြထဲကတခ်ိဳ႕ကို တင္ျပၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ခက္မာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာေရးဆရာ၊ သတငး္စာဆရာ၊ ကဗ်ာနဲ႔အကေ္ဆးေရးသူတဦးျဖစ္ပါတယ္။ “ႏွငး္ရိုငးေ္ၾကြတဲ့ည” အမည္ရွိ လံုးခ်ငး္၀တၱဳတအုပ္နဲ႔ ၀တၱဳတိုေပါငး္ခ်ဳပ္ ၃အုပ္၊ အကေ္ဆးေပါငး္ခ်ဳပ္ ၁ အုပ္ ေ၇းသားထုတေ္၀ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ခက္မာရဲ႕၀တၱဳတိုနဲ႔ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔ စပိန္ ဘာသာျပန္ဆိုျခငး္ခံခဲ့ရသလို ေရဒီယိုဇာတ္လမး္မ်ား၊ ဇာတ္လမး္တိုရုပ္ရွင္မ်ားအျဖစ္အသံုးျပဳျခငး္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ခက္မာဟာ ခိုလံႈရာဗိမာန္ “City of Asylum/Pittsburgh” ရဲ႕ ယာယီေနထိုင္ခြင့္ရစာေရးဆရာေဟာငး္တဦးလညး္ျဖစ္ပါတယ္။
